همانگونه که گفته شد خشونت بین زوجهای صمیمی پدیده ای بسیار متداول است. علاوه بر پیامدهای جسمانی مشخص سوء رفتار، کسانی که خشونت شریک زندگی صمیمی خود را تجربه می‌کنند بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری های روانشناختی مثل اضطراب، افسردگی و اختلال استرس متعال متعاقب حوادث دردناک قرار می‌گیرند.
آنچه در این مقاله می‌خوانید
خشونت بین زوجهای صمیمی
خشونت بین زوجهای صمیمی همچنین اثرات درازمدت منفی عاطفی و رفتاری بر کودکانی که شاهد خشونت والدین خود هستند، می گذارد. مطالعات نشان می‌دهد که کودکانی که شاهد خشونت میان والدین خود هستند بیشتر از کودکانی که تجربه ندارند، خواهر و برادرها و والدین خود را مورد ضرب و شتم قرار میدهند و جرایم خشونت آمیزی را نیز بیرون از خانواده مرتکب می‌شوند و نسبت به شریک زندگی صمیمی خود نیز بیشتر اعمال خشونت می کنند.
خشونت خانوادگی
به علاوه کودکان در خانواده هایی که در آن زوج ها نسبت به هم سوء رفتار دارند، بیشتر احتمال دارد که به آسیب برسانند.
به لحاظ تاریخی، خشونت در میان زوجهای صمیمی موضوعی خانوادگی و خصوصی در نظر گرفته شده است. امروزه خشونت خانوادگی مسئله ای اجتماعی است و جرم تلقی میشود و در معرض مجازات‌های قانونی است.
این تغییر نگرش، شیوه برخورد خشونت در میان زوج های صمیمی در جوامع، تغییر داده است. در حالیکه مراجع قانونی زمانی مایل نبودند که در مسائل خانوادگی خصوصی دخالت کنند، امروزه کسانی که مرتکب خشونت می شوند باید مدتی زندانی شوند و یا باید مورد درمان اجباری قرار گیرند. دو پیام مشخص مطرح شده است: فرد پرخاشگر باید پاسخگو باشد، و قربانی باید محافظت شود. مبتنی بر این دو وظیفه اولیه، برنامه‌های درمانی برای خشونت در میان زوج های صمیمی، به لحاظ سنتی درمان های جداگانه ای را برای زنان و مردان فراهم ساخته است.
خشونت بین – فردی
از آنجایی که مردان بیشتر مرتکب خشونت می‌شوند و زن‌ها بیشتر قربانی هستند، برنامه‌های درمانی برای خشونت بین – فردی به طور کلی برای مردان در گروه های مردان فراهم شده است در حالی که گروه‌های حمایتی برای قربانیان زراعی ارایه شده است، تاکید اصلی درمان بر مردانی است که مرتکب خشونت می شوند. هدف این است که درمانگران را با منطق و ابزارهایی مجهز سازند که رویکردهای درمانی دیگر، از جمله زوج درمانی مشترک را برای برخی از زوج هایی که مرتکب خشونت می شوند، در نظر داشته باشند.
توافق زیادی در این مورد وجود دارد که همه کسانی که مرتکب خشونت می شوند به یک نوع درمان درمان نیازی ندارند. برنامه درمانی که در اینجا توصیف میشود، درمان زوج ها با تاکید بر خشونت خانوادگی است. این نوع درمان به زیر مجموعه ای از مرتکبین خشونت یعنی کسانی که فقط در خانواده اعمال خشونت می کنند، محدود میشود. این گروه کسانی هستند که احتمالاً بیشترین فایده را از زوج درمانی کسب می‌کنند. مدل درمانی که در اینجا توصیف میشود درصدد است تا تنوع کسانی را به عنوان زوج های خشن ارزیابی شده اند، مطرح کند و نیز به پویایی های موجود میان زوج‌ها در بسیاری موارد اشاره می کند. هدف این برنامه درمانی گروه‌های خاصی از زوج ها هستند که روابط پیشرفته ای دارند و خشونت به میزان خفیف تا متوسط میان آنها رخ می دهد و هر دو نفر خواهان پایان بخشیدن به خشونت در روابط هستند.
پایان بخشیدن به تمامی انواع خشونت‌های میان زوج‌ها
در اینجا راهبردهایی به این مدل افزوده شده تا خطر خشونت را کاهش دهد و این تضمین را فراهم سازد که قربانی داوطلبانه سخن خواهد گفت و فرد پرخاشگر اصلی، مسئول اعمال خشونت خود است. اهداف درمان ساده و روشن است. هدف اولیه در کار با زوج ها پایان بخشیدن به تمامی انواع خشونت‌های میان زوج‌ها است. هدف ثانویه این است که به آنها کمک شود تا کیفیت رابطه شان را صرف نظر از اینکه با هم زندگی می کنند یا از هم جدا شده اند، بهبود بخشند بسیاری از زوج ها حتی اگر از هم طلاق گرفته باشند نیاز دارند که با هم به عنوان یک زوج کار کنند. تعارض و کشمکش کمتر در رابطه آنها هم برای خودشان و هم برای کودکان مفید است. طلاق به عنوان شکست برنامه درمانی نیست، و زندگی مشترک زوج ها نیز موفقیت برنامه تلقی نمی شود. موفقیت برنامه صرفاً بر اساس حذف خشونت است.
