آنچه در این مقاله می‌خوانید
موضوعات مربوط به اختلالات دوران کودکی
کودکان بزرگسالان کوچک نیستند. درست است که معمولاً از نظر بدنی کوچکترند، اما از نظر هیجانی نیز ناپخته ترند، ضمن آنکه از نظر اجتماعی و شناختی هنوز در مرحله رشد قرار دارند و به لحاظ کسب تجربه، در ابتدای راه اند. بنابراین تعجب آور نیست که برای کودکان شناخت اختلالات روانشناختی خود، بسیار دشوار باشد. کودکان از نظر اختلالاتی که به واسطه آنها تحت درمان قرار میگیرند، و نیز پاسخ به درمان های خاص و سیر اختلالاتشان نیز با بزرگسالان تفاوت دارند.
شناخت و درمان اختلالات روانشناختی دوران کودکی
بنابراین شناخت و درمان اختلالات روانشناختی دوران کودکی مستلزم بررسی و پژوهش اختصاصی است. محققان تخمین می زنند که ۱۵ تا ۲۲ درصد کودکان و نوجوانان آمریکا اختلالاتی دارند که به دلیل شدت آن، نیازمند درمان هستند، اما در هر مقطع زمانی عملاً کمتر از ۲۰ درصد آنها تحت درمان قرار میگیرند و همان‌طور که در بررسی ۲۰ ساله کودکان در لندن مشخص شد، بسیاری از این کودکان در دوران بزرگسالی نیز به اختلالات روانشناختی مبتلا هستند.
متوسط سن شروع چند اختلال بین ۱۳ تا ۲۵ سالگی است، اما اختلالات دیگر ممکن است قبل از هفت سالگی شناسایی شوند. شناسایی اختلالات دوران کودکی برای خود فرد و هم برای اجتماع اهمیت بسیار دارد. اگر این اختلالات، بدون درمان و به حال خود رها شوند، کودکان بدون اینکه اختلالات جدی شان حل شود، رشد را پشت سر می گذارند و ممکن است به بزرگسالانی مبتلا به اختلال تبدیل شوند. برای مثال تعداد بسیاری در بزرگسالانی که دارای نوعی اختلال اضطرابی هستند. در کودکی یک اختلال اضطرابی داشته اند. همچنین وجود اختلال روانشناختی شدید در کودک، هرچند گذرا، ممکن است پیامدهای جدی داشته باشد معمولاً جدی تر از پیامد هایی که برای بزرگسالان به دنبال دارد. زیرا اختلال ممکن است یادگیری و رشد را مختل سازد.
کودک مبتلا به اختلال روانشناختی
کودک مبتلا به اختلال روانشناختی ممکن است در کسب مهارت هایی کلیدی متناسب با سن مانند رشد عزت نفس، برقراری ارتباط با همسالان، حل تعارض بین فردی و کسب مهارت های تحصیلی شکست بخورد. این ضعف ها به نوبه خود باعث افزایش ناکامی و طرد شدگی می شوند. افزون بر این، وقتی فرصت رشد مناسب برای تکوین و تحکیم عزت نفس و سایر مهارت ها از دست رفته باشد، احتمال دارد برای شماری از کودکان فراهم کردن فرصتی دوباره در آن زمینه ها در سنین بالاتر دشوار باشد.
تقریباً بین تمامی متخصصان بهداشت روانی و در میان تمامی مدل ها و نظرهایی که برای تبیین رفتار انسان مطرح شده، روی یک اصل واحد توافق دارد: سالهای شکل‌دهنده ابتدای زندگی در سازگاری بعدی اهمیت دارند و اختلال در این سالها، زمینه‌ساز ناسازگاری های بعدی است. در واقع، کودک پدر انسان است. برای مثال وقتی کودکان می آموزند پرخاشگر و غیر اجتماعی باشند، بسیاری از آنان پرخاشگر باقی می‌مانند. پرخاشگری درمان نشده، جنبه ای ثابت از رفتار آنان می‌شود. مشخص شده است که سطح رفتار ضد اجتماعی در دوران کودکی در سطح در واقع سطح رفتار ضد اجتماعی در دوران بزرگسالی را پیش بینی می کند.
